Eurostat przewiduje, że w 2030 r. stali imigranci, którzy napłynęli po 2018 r., będą stanowić około 4% osób w wieku produkcyjnym na Węgrzech i w Czechach oraz ok. 1% w Polsce i na Słowacji. Do roku 2050 imigranci będą już stanowić ponad 10% osób w wieku produkcyjnym w Czechach i na Węgrzech oraz 3-4% w Polsce i na Słowacji. Zarówno Polska, jak i inne państwa europejskie potrzebują pracowników zza granicy – ich brak, wobec starzenia się Europy, może stać się z czasem trwałą barierą wzrostu gospodarczego.

Cudzoziemcy niewątpliwie chętniej i na dłużej podejmowaliby w Polsce pracę – większość z nich pochodzi z pobliskiej Ukrainy – gdyby ułatwić im pokonywanie trudności wiążących się z zatrudnieniem się w Polsce, m.in. załatwianie skomplikowanych i kosztownych formalności związanych z nostryfikacją dyplomów. Z badań wynika, że obcokrajowcy starający się o pracę w Polsce często są zmuszeni do pracy na czarno – według szacunków Instytutu Prognoz i Analiz Gospodarczych (IPiAG) w 2020 r. w szarej strefie w Polsce mogło pracować 751,8 tys. cudzoziemców, co stanowi 70% ogółu pracujących obcokrajowców. Oczywiście jest to tylko jeden z aspektów pracy poza własnym krajem. Jeżeli chcemy przyciągnąć i zatrzymać cudzoziemskiego pracownika, musimy ustalić, na jakich warunkach byłby gotów zostać i pracować.

Problematyka integracji cudzoziemców znalazła się w szeregu rządowych dokumentów strategicznych: Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju. Polska 2030. Trzecia fala nowoczesności. Średniookresowa Strategia Rozwoju Kraju. Polska 2020. Strategia rozwoju Kapitału Ludzkiego. Strategia Rozwoju Kapitału Społecznego. Konieczna jest jednak kompleksowa reforma w zatrudnianiu obcokrajowców, a na razie przewidywana jest jedynie szybka nowelizacja przepisów. O tych i innych aspektach pracy cudzoziemców w Polsce piszą autorzy raportu „Zagraniczni pracownicy na polskim rynku pracy”. Zapraszamy do lektury.